Jak nie stoisz w swoim miejscu to  umierasz, znikasz, niepostrzeżenie, donikąd

Zofia. Kobieta po 40 -tce .Lat 42. Teraz bez pracy. I zastanawia się jak zmienić swoje życie.

A wykształcona, 2 fakultety, języki, inżynier.

Piękna, wysoka blondynka.

W jakiej sprawie zatem u mnie na sesji. Taka logiczna, ułożona, zdolna i piękna.

W sprawie niby, że nie może sobie pracy ułożyć.

Dużo potrafi, w nic się nie angażuje do końca, trudno jej mimo talentów, które ma, których jest świadoma.

A teraz to nie pracuje, choruje.

A CV, wysyła, jakby nikt jej nie widział. Kwalifikacje ma.

Jak to każda, usiadła na swoim miejscu, u mnie na kanapie.

I jak zwykle słucham tej wypowiedzi.

Tak sercem słucham, wyłączając logikę.

Zofia ma swoje teorie, co to jej jest.

Krągłe wypowiedzi, z głowy.

Słucham, czując ja raczej. Czując gesty, ciało, jakby nieobecne na tym miejscu.

Jakbym jej nie widziała.

Mój wzrok przechodzi poza nią.

I w tej opowieści pada zdanie:

WIESZ, JAKBYM NIE BYŁA NA SWOIM MIEJSCU.

A jako dziecko to zawsze tak starałam się, najlepiej, uczyłam się

Tu Cię mam. Poczułam.

Pojawiło mi się. W miejscu dawnej partnerki taty stoisz. Za nią.

Zaczynamy.

Na rekwizytach, aniołkach takich z gliny, szydełkowych, szklanych.

Mama, Tata, Ty, Była Partnerka.

Popłynęło…,

Stanęła na SWOIM MIEJSCU jako dziecko.

Jeszcze rodziców pouczała Iza mediatora robiła.

Czym w Polu „wkurzyła” swoja matkę. I słusznie.

To jeszcze relacjom się przyjrzałyśmy.

Było podobnie.

Ustawiłam się jako energia męska.  

Poczułam płynąca złość. Ale nie od kobiety. Ta złość płynęła z jakiejś czeluści, z czarnej dziury.

Przedziwne uczucie.

Dałam jej żółtą chustkę. Okryła się, to ja zobaczyłam.

I dałam jej czerwoną.

To chustki reprezentowały szacunek wzajemny.

W szacunku – popłynęło, w szacunku odżyło, zarumieniło, poprowadziło kobietę do życia.

Bo jak jej nie było w swoim miejscu, to z kim niby miały być te relacje?

Mężczyźni jej nie widzieli.

Bo kogo mieli widzieć, powietrze?

Pracodawcy jej nie widzieli, bo kogo mieli widzieć?

Powietrze?

Już jest. Żywa do tego, z rumieńcami i uśmiechem.

Zadanie domowe:

Wchodzić w przestrzeń serca i medytacja przestrzeni łona, bez napinki.

Medytacja przestrzeni łona do pobrania tutaj, jeżeli jej jeszcze nie masz.

Za 2 tygodnie ma się odmeldować, co się zmieniło. Dam znać, bo zawsze są zmiany, są ruchy.